گروه فرهنگی سراج24: رسانه در روزهای بحران بیشتر از همیشه دیده می شود. بخش مهمی از کار رسانه ای نمایش و حرف زدن از بحران جاری است و بخش دیگر که شاید مهم تر از بخش اول باشد، مدیریت تصاویر بحران است. روز گذشته حادثه نفتکش سانچی دل بسیاری را آزرد. مردم همراه با 32 جوان مرد ایرانی و خانواده شان در این غم سوختند،تا جایی که رهبر انقلاب، رئیس جمهور و سایر مقامات مهم کشوری پیام تسلیت دادند. دولت امروز را هم در کل کشور عزای عمومی اعلام کرد.
دقیقا یکشنبه هفته گذشته بود که تصادف یک نفتکش ایرانی با یک کشتی باری چینی خبر ساز شد. این تصادف باعث انفجار در دو مخزن 20هزار تنی کشتی ایرانی می‌شود که به گفته مسئولان ایرانی، احتمالا تمام 32 سرنشین آن فرصتی برای عکس العمل پیدا نکردند و جانشان را از دست دادند چون هیچ پیامی از کشتی ایرانی در دقایق و روزهای پس از برخورد منتشر نشده است.
دوشنبه درست روز پس از حادثه رسانه های مکتوب و بر خط کشورمان به این ماجرا پرداختند. ماجرای نفتکش ایرانی و تصادفش به صفحه اول روزنامه ها آمد و تیتر یک آن شد. اخبار جدید از حادثه نفتکش در بخش های مختلف خبری رسانه ملی گفته و زیرنویس می‌شد. شبکه خبر نشست تحلیل و پیش بینی اتفاقات پیش روی ماجرای نفتکش را بصورت زنده برگزار کرد. رضا رشید پور در برنامه «حالا خورشید» میزبان همسر یکی از ملوان های حاضر در کشتی شد و با او گفت‌وگو کرد.
یکی از انتقادهای خانواده این ملوان‌ها نوع پوشش رسانه به ماجرا بود و اولین چیزی که برایشان قابل مقایسه بود، حادثه پلاسکو بود. پلاسکو از فروریختن تا یافتن آخرین پیکر آتش نشان‌ها بصورت زنده از شبکه خبر پوشش تصویری داده شد. در ماجرای نفتکش اما اوضاع متفاوت بود. حادثه درست جایی در آب‌های سرزمینی کشور چین اتفاق افتاده بود. هرچند پوشش زنده وقایع مثل پلاسکو محقق نشد اما اخبار این حادثه چیزی نبود که بشود از بخش های مختلف خبری کنار گذاشته شود.
در روزهای پس از حادثه دوربین یورونیوز سراغ خانواده ملوان ها رفت و اشک، غم و انتظار آن ها را به تصویر کشید. پس از آن دوربین خبرگزاری ایسنا هم سراغ خانواده ها رفت و معروف ترین ویدیوی این روزها را تهیه و تولید کرد. ویدیویی که «شکوفه» همسر «احسان ابولی» در آن اشک می ریزد و از نفس‌های پایانی شوهرش می‌گوید. ویدیوی یورونیوز و ایسنا هیچکدام خبری به کسی اضافه نکرد، فقط سنگینی یک داغ را وسعت داد.
چند ماه قبل ایالات متحده آمریکا درگیر یکی از سهمگین‌ترین طوفان های تاریخ چند ساله اخیر خود بود. طوفان «ایرما» با سرعت حدود 177 کیلومتر بر ساعت ایالت به ایالت پیش رفت و بزرگترین خسارت‌های چند ساله اخیر را بر جان و مال مردم گذاشت. اما تصویر آمریکا از طوفان سهمگین ایرما چه بود؟ خسارت، خرابی، غم و آوارگی بود اما در همه تصاویر چیزی که نمایشش مهم تر از همه جلوه می‌کرد، «امید» بود. غم را می‌بینیم اما کودکانی را در گوشه تصویر هم می بینیم که بازی می کنند و زندگی را می سازند. مردی را می بینیم که با ویرانی ها کنار آمده و حالا آجری را روی آجر دیگر می گذارد و دوباره همه چیز را می‌سازد. همین تصاویر را با تصویر ایران از زلزله کرمانشاه و ماجرای سانچی مقایسه کنید. در هر دو اتفاق کشورمان، زنی فریاد می زند و دلش سوز می‌کشد، مردی ضجه می زند، وزیر دولتی هق هق گریه می‌کند و همه چیز نمایشی از بدبختی، فلاکت و نکبت است.
مدیریت تصاویر بحران مهم است اما این روزها ژست لابد منصفانه این است که همه چیز را گردن رسانه ملی بی‌اندازیم. برخی می‌گویند رسانه در برابر حادثه سانچی منفعل بود چون اول یورونیوز آمد و اشک ها و ضجه ها را ضبط کرد. رسانه خارجی از مردم ایران چیزی جز غم و نکبت هم می‌خواهد؟ برخورد غیر منفعلانه رسانه ملی در حادثه سانچی چیست؟ هرچند رفتار سیما هم قابل نقد است اما در میان این همه دود و آتش و جان های از دست رفته، رسانه ملی اولین مقصر است؟
